VÁLKA

I)

n. tossing to and fro, esp. at sea (fekk harm þá v. mikit).

II)

(að), v.

1) to toss to and fro, drag with oneself (eigi hœfir svá gömlum karli at v. svá væna mey);

2) v. e-t fyrir sér, v. e-t í hugnum, to ponder over;

3) refl., válkast í e-u, to wallow in (þeir höfðu válkazt í róðru ok blóði).

* * *

(volka), að, [A. S. wealcan; Engl. walk; Germ. walken]:—prop. to roll or stamp, but usually metaph.; Guð bölvi þér, at þú válkar mik svá lengi, MS. 4. 18; eigi hæfir gömlum karli at válka svá væna mey, Fas. iii. 62.

2. metaph., váika sik, to hesitate, Str. 37; v. e-n í ástar bandinu, 55; hví þú válkar slíkt fyrir þér, hvert ráð þú skalt taka, Fas. iii. 48; válkaðu þeir mjök lengi ráðin fyrir sér, Ó. H. 169; válkaði hann þat í hugnum ok vissi eigi hvat hann skyldi upp taka, 195.

II. reflex. to roll oneself, to wallow; þeir höfðu válkask í roðru ok blóði, they had been wallowing in gore and blood, Gísl. 67; veitask ok válkask í leirinu, Stj. 72; válkask í sauri, Hom. (St.): metaph., engi vandi, er herra hans þurfti í at válkask, Str. 24; þat er þú hefir lengi í válkask, 32.

III. part., fljótt er þat er skjótt er, ‘válkat’ þat er ‘seint,’ Edda (Ht.) 126.